Music/Style: #Best Of #Electronic, #Techno / Tech-House
Data:28/10/2021
Quality:MP3/320 kbps
Label: #Drumcode
"MP3 download: E-Dancer (aka Kevin Saunderson) - Re Generate LP [DC250]"
Tracklist / Top tracks
1. E-Dancer — Warp (Len Faki Remix) 9:28
2. E-Dancer — Rock To The Beat (Special Request Remix) 6:40
3. E-Dancer — One Nation (Amelie Lens Remix) 5:20
4. E-Dancer — World Of Deep (Adam Beyer Remix) 7:05
5. E-Dancer — The Rise (Original Mix) 6:28
6. E-Dancer — Heavenly (Layton Giordani Remix) 5:41
7. E-Dancer — Uptempo (DJ Minx Remix) 6:22
8. E-Dancer — Pump The Move (Bart Skils Groove Mix) 7:13
9. E-Dancer — Banjo (Tygapaw Remix) 5:06
10. E-Dancer — Forces (Dantiez & Andre Salmon Remix) 7:41
11. E-Dancer — Savage & Beyond (Rebūke Remix) 5:59
12. E-Dancer — Anongay (Robert Hood Remix) 6:40
13. E-Dancer — Velocity Funk (Wehbba Remix) 6:05
14. E-Dancer — Behold (DJ Bone Remix) 6:27
15. E-Dancer — Human Bond (rRoxymore Remix) 6:15
16. E-Dancer — Banjo (Funk D’Void Remix) 9:16
17. E-Dancer — Feel The Mood (Justin Cholewski Remix) 6:01
Turbobit
Rapidgtr "free download for dj's" — "скачать музыку бесплатно" downloaden/herunterladen/Télécharger/ ダウンロード/stažení/Scarica/descargar/niðurhal/nedlasting/다운로드/下載.
Drumcode levert een zwaargewicht pakket ter gelegenheid van zijn 250e release, en geeft opdracht aan een stellaire lijst van house- en technoartiesten om het beste werk van Kevin Saunderson te remixen. Len Faki dropt een sjofele, tribale versie van Saundersons "World of Deep" als E-Dancer, terwijl Paul Woolford dreigende sub-bas en vermoeide filters toevoegt aan het altijd groene nummer "Rock To The Beat" uit de late jaren 80, opgenomen als Reese. Er is ook een goede vertegenwoordiging uit Detroit op deze compilatie, met DJ Bone die een rijke, akkoord-zware kijk op "Behold" levert, en Robert Hood die stalen drums en wervelende pads toevoegt aan "Anongay" van Inner City. Drumcode verdient ook een pluim voor het bieden van een platform aan rRoxymore, die "Human Bond" verandert in een gammele, uitgeklede affaire.
Techno is de taal van machines die met elkaar praten, het vocabulaire van glanzende circuits, het geluid van de toekomst in het hier-en-nu. Maar wanneer DJ Mag contact probeert te maken met een van de basisfiguren van de muziek, begint het technologisch wat wankel. Zoomverbindingen lopen vast, schermen worden ineens zwart.
Eindelijk, het signaal komt sterk door, en daar is hij - Kevin Saunderson, een van de grondleggers van Detroit-techno, bij sommigen bekend als de lift - zittend in zijn auto, zijn telefoon op het dashboard terwijl de zon fel door de voorruit schijnt . "Ik probeerde het interview te doen in die Panera daarginds", zegt hij een beetje geërgerd. “Dat gebeurde niet. Maar we zouden nu goed moeten zijn om te gaan." En daarmee wordt het scherm weer zwart.
Het blijkt dat de zon de telefoon oververhit had, maar zodra Saunderson, 57, dat geregeld heeft, is hij - eindelijk, echt - klaar om te gaan. Hij draagt gespiegelde tinten en een mouwloos zwart T-shirt. Hij zou gemakkelijk kunnen doorgaan voor de grote profvoetballer waarvan hij ooit had gedroomd om te worden, of op zijn minst een gepensioneerde versie daarvan. "Ik kom net uit de sportschool", zegt hij - inderdaad, de volgende dag verschijnt er een bericht van hem die aan het trainen is met een bokstrainer op Instagram. Saunderson is hier echter niet om over trainingsregimes te praten. In plaats daarvan is het onderwerp van discussie een van zijn twee meest bekende alter ego's, E-Dancer. (De andere, zoals iedereen met zelfs maar een vluchtige kennis van dansmuziek weet, is de technopop-eenheid Inner City - daarover later veel meer.)
Van 1991 tot het begin van de jaren ’00 was E-Dancer Saundersons belangrijkste uitlaatklep voor zijn hardere producties, boordevol tribal-tech ritmes en dreunende baslijnen. Je zou kunnen stellen dat hij de weg vrijmaakte voor het soort voortstuwende, uitgeklede, introspectieve stijl die een groot deel van de techno die nu wordt gemaakt definieert; diep en somber, maar toch levendig en krachtig funky, Saunderson bedacht een muziekstijl die vandaag de dag weerklinkt.
Versie Quest
De aanleiding voor dit interview is de release van 'Re:Generate', een verzameling herwerkte nummers, veel van het fundamentele album 'Heavenly' uit 1998, met mixen van Detroit doyenne DJ Minx, Berlijnse steunpilaar Len Faki, Brooklyn doorbraak Tygapaw en onder meer de Britse Paul Woolford in zijn Special Request-vermomming. Het is het eerste album dat de bijnaam E-Dancer draagt sinds 'Heavenly Revisited' uit 2017 - wat in feite een nieuw gemasterde versie van het origineel was, met wat lichte Saunderson-retouches - en 'Infused' uit 2018, met orkestrale versies van klassieke E-Dancer bezuinigingen.
‘Re:Generate’ staat op Drumcode, de techno-stoomwals van de Zweedse dj en producer Adam Beyer. "Adam en ik zagen elkaar af en toe," zegt Saunderson, "op festivals tegen het lijf lopen. Ten slotte zei ik: 'Adam, laten we gewoon samen een plaat maken.' Maar hij had het zo druk - en ik had het ook druk. Ten slotte reikte ik tijdens de sluiting contact met hem en zei: 'Nou, we hebben nu allemaal meer tijd!'' Naarmate de discussies vorderden, werd de samenwerking geleidelijk groter in concept, en kwam ik uiteindelijk tot het kader van wat 'Re :Genereren'.
Vreemd genoeg waren de meeste van hen, ondanks de iconische status van veel E-Dancer-tracks, nooit vernieuwd door de collega-producers van Saunderson. "Ik heb nog nooit veel mensen gehad die E-Dancer remixen", zegt hij. "Zelfs toen ik Carl Craig aan 'World Of Deep' liet werken" - hij verwijst naar de wervelende, steeds groter wordende Craig-versie die op 'Heavenly' verscheen - "was dat niet echt een remix, meer als gewoon een mix." Er zweefden echter tal van onofficiële E-Dancer-bewerkingen rond, waarvan sommige in de inbox van Saunderson zouden belanden. “Soms zou ik ze wel willen. En soms speelde ik ze!” voegt hij er lachend aan toe.
Naast het simpele feit dat remixen van E-Dancer een zeldzaamheid waren tot 'Re:Generate', had Saunderson ook een bijbedoeling - hij realiseerde zich dat de collectie als een soort marketinginstrument kon dienen. "Waarom zou je geen remixalbum maken om E-Dancer te introduceren bij mensen die er misschien niets vanaf weten?" hij vraagt. Het is een terechte vraag: voor oudere technofans lijkt het idee dat iemand misschien niet bekend is met E-Dancer misschien belachelijk. Er zijn echter tal van jongere elektronische muziekfans die nog niet geboren waren toen Saunderson het project in 1991 lanceerde. Tegen die tijd had Kevin al het soort leven waar de meeste artiesten alleen maar van kunnen dromen.
De meeste studenten van de clubgeschiedenis kennen de grote lijnen van de beginjaren van Detroit-techno, van hoe drie ondernemende jonge producers - Juan Atkins, Derrick May en Kevin Saunderson - halverwege de jaren 80 een nieuwe vorm van dansmuziek bedachten, schijnbaar uit het niets lucht. Samen bekend als de Belleville Three, genoemd naar de semi-landelijke stad net buiten Detroit waar ze waren gevestigd, namen ze stukjes en beetjes van Chicago house, new wave, synthpop, Kraftwerk, industrieel, Funkadelic en meer, rommelden wat goedkope spullen en zo werd techno geboren.
De waarheid is aanzienlijk rommeliger: zoals bij Chicago House, alle betrokkenen hebben hun eigen wie-wat-wanneer-waar-waarom-versie van het verhaal. En er waren tal van andere artiesten uit het Detroit-gebied, mensen zoals Eddie Fowlkes en James Pennington (ook bekend als Suburban Knight) die ook belangrijke rollen speelden. Wat het verhaal nog ingewikkelder maakte, was dat de Belleville Three zelf nauwelijks een monoliet was, en elk lid van het trio nam een ander pad naar technoglorie. Tegen de tijd dat techno zijn eigen genre werd, werkte Atkins, de stille filosoof van de drie, al jaren aan muziek - met name via Cybotron, de elektro-met-gitaarband die voor het eerst actief werd in 1980. May, die in de is het afgelopen jaar door talloze vrouwen beschuldigd van aanranding en intimidatie (hij ontkent de beschuldigingen), en was in de beginjaren in wezen de onofficiële woordvoerder van de muziek. Saunderson? Hij wilde vooral mensen laten dansen.
Paradijs gevonden
Dat make-'em-dance-ethos is hoogstwaarschijnlijk net zo goed te danken aan opvoeding als aan de natuur. Saunderson komt oorspronkelijk niet uit Detroit, of zelfs Belleville - in plaats daarvan is hij een geboren en getogen New Yorker, die fulltime in Flatbush, Brooklyn woonde tot de leeftijd van 10, toen het gezin naar Belleville verhuisde. Maar zelfs dan zou hij een groot deel van zijn tijd in het oosten doorbrengen - zijn ouders waren samen, maar zijn vader bleef in New York voor zijn werk, en Saunderson zou tussen de twee reizen en de zomers met zijn vader doorbrengen.
Al als kind ervoer hij de muziekbusiness uit de eerste hand, dankzij zijn oudere broer Ronnie, die als roadmanager en engineer werkte voor de beste funkcombo's B.T. Express, Brass Construction en Skyy (de drie groepen deelden leden). Al op jonge leeftijd was Saunderson al lang bezig met funk, disco en R&B via de invloedrijke NYC-radiostations Kiss FM en WBLS. "Ronnie zou die jongens gewoon langs het huis brengen, en aangezien ik hun liedjes van de radio kende, was dat best cool", herinnert hij zich.
Toen Saunderson in zijn latere tienerjaren was. hij besloot dat hij zijn tijd in wat toen de hoofdstad van het nachtleven van de wereld was, niet zou verspillen. Aan het eind van de jaren '70 was het gebied van New York City overspoeld met baanbrekende selectors, en hij ervoer enkele van de beste aller tijden: David Mancuso op de Loft, Tony Humphries op Zanzibar en vooral Larry Levan in de Paradise Garage.
"Op een dag zei mijn neef: 'Kom op, we gaan naar de Paradise Garage'", herinnert Saunderson zich. "Ik wist er niets van, maar nadat ik de eerste keer was gegaan, kon ik niet wachten om de tweede en derde keer terug te gaan, vrijwel elke keer dat ik de kans had. Het was een verhelderende ervaring. Ik bedoel, de plaats was helemaal homo, of 90 procent homo, en voor die tijd wist ik niets van dat soort seksualiteit.
“Maar het zien van de manier waarop mensen dansten in de Garage, en het ervaren van de liefde voor de muziek die ze hadden... dat was iets. Ik en mijn neef, we zouden gewoon in onze eigen werelden zijn, in onze eigen kleine gebieden, weg dansend.
Die wereld is gecreëerd door Levan, en Saunderson ziet zijn nachten in de Garage als vroege lessen in de controle die een DJ over een menigte kan hebben. "Op dat moment was het horen van mixen iets nieuws voor mij", geeft hij toe, "maar zelfs toen kon ik zien dat Larry erg goed was in die overgangen. Hij zou één plaat kunnen spelen gedurende 30 minuten, 40 minuten, misschien een uur, en hij zou het spannend maken. Zoals [Chic's] 'Good Times' - hij zou die plaat gewoon steeds opnieuw beginnen en het publiek zou gek worden.'
Het deed geen pijn dat de opstelling van de Garage, ontworpen door de legendarische audio-ingenieur Richard Long, een van de beste clubsystemen was die ooit hebben bestaan. "Gewoon zo'n geluidssysteem horen, waarbij je echt de hartslag van de bas voelt die je hart raakt, was iets dat ik nog nooit eerder had meegemaakt."
Terug in Belleville, ruim voor zijn Paradise Garage-ervaringen, was Saunderson met May naar het huis van Atkins gegaan, waar hij muziek vanuit een heel andere hoek ervoer. "Juan had daar wat apparatuur, voornamelijk een paar oude synths — nou ja, die waren toen waarschijnlijk nog niet oud — en meerdere cassettedecks, en al deze verschillende systemen door elkaar", zegt Saunderson. “Hij probeerde erachter te komen hoe hij dingen creatief kon doen. Maar dat heeft mijn passie om daadwerkelijk muziek te maken niet echt aangewakkerd, ook al hield ik van muziek.”
Toch is het moeilijk voor te stellen dat het zien van de ontluikende productie-opwindingen van Atkins niet tot iets leidde, en tegen de tijd van Saunderson's Garage-bezoeken leek het waarschijnlijk niet zo vergezocht om voorover in de muziek te duiken.
Hé DJ
Het zaadje was geplant, maar eerst ging het naar de Eastern Michigan University in het nabijgelegen Ypsilanti, zogenaamd om telecommunicatie te studeren - "Ik had zelfs een radioprogramma op de campus, met misschien twee of drie mensen die luisterden" - maar vooral om zijn voetbaldromen na te jagen. "Ik kwam het seizoen door en kwam in onze voorjaarstraining", zegt hij, "maar tegelijkertijd ging ik naar deze campusfeesten, en ze hadden dj's die behoorlijk coole muziek draaiden, veel disco maar een ook veel andere dingen.”
Saunderson kwam al snel in contact met een bemanning die: campusfeesten gaven. “Ik begon rond te hangen met die jongens, en raad eens wat ze hadden? Technics 1200 draaitafels! En al die geweldige muziek ook.”
Via hen kwam hij zijn toekomstige mede-pionier Eddie Fowlkes tegen. “Eddie was degene, meer dan wie dan ook, die me echt inspireerde om het DJ-en serieus te nemen. Hij was een geweldige DJ, ook al draaide iedereen dezelfde platen. Op dat moment wist ik dat ik de kans wilde hebben om te doen wat zij aan het doen waren. Ik wilde leren mixen.” Binnen een maand was hij gestopt met het voetbalprogramma om de DJ-kunsten te proberen. Toen was er het laatste duwtje in de richting van Saundersons nieuwe pad.
"Ik kwam dit pamflet tegen", herinnert hij zich. “‘Wil je leren mixen? Kom naar ons DJ-seminar!’ Dat deed ik. Ik reed daarheen, betaalde mijn 50 dollar en nam alles door wat ze ons moesten laten zien - hoe te cue, hoe je mix te starten, hoe BPM's te tellen, alles. Voor die tijd vertelden mensen me niet hoe ik moest mixen - je moest gewoon beginnen en leren. Dat seminar heeft me inzicht gegeven. Ik kon me geen 1200's veroorloven, maar na dat seminar ging ik naar buiten en kocht een aantal door een riem aangedreven draaitafels. Ik oefende en oefende en oefende, met veel disco, Juan's muziek, dingen als 'Planet Rock', [Twilight 22's] 'Electric Kingdom', Egyptian Lover, Hugh Masekela's 'Don't Go Lose It Baby', 'Blue Monday' ,' Kraftwerk, wat er ook maar in de buurt was. En zo ben ik dj geworden.”
“Mijn passie is absoluut net zo sterk als altijd... Mensen begrijpen niet hoe ik gewoon doorga en doorga en doorga. Maar dit ben ik”
Nieuwe sensatie
Al snel kwam er een andere muziekstijl in beeld. "Ongeveer zes maanden later begon ik dingen te horen als [Chip E's] 'Time To Jack' en [Steve "Silk" Hurley's] 'Jack Your Body', al die housemuziek uit Chicago," zegt Saunderson, "maar er was geen echt veel van. Dus ik speel de hele tijd dezelfde platen - wat kan ik nog meer doen?" Hij nam het op zich om de situatie recht te zetten.
"Ik had het gevoel dat er een leegte in de markt was", zegt Saunderson. "Er werd niet veel muziek gemaakt die gebruik zou maken van al deze nieuwe technologie die er was - de 909's, de 808's, wat dan ook - waardoor je zou willen dansen. Dus ik had de visie dat ik misschien de muziek moest maken.”
Eerst kwam het ritme. "Ik was een 909-freak," zegt hij, "dus het begon met het maken van drumbeats door mij. Eddie Fowlkes had een 909 en zou hem meenemen naar zijn optredens, dus kreeg ik mijn eigen 909 om mee te nemen naar mijn eigen optredens, met mijn eigen beats. Ik gebruikte mijn eigen beats als een brug, om een ander gevoel te geven met mijn verschillende patronen. Dat was leuk, maar er was meer nodig dan dat. Ik begon uit te zoeken hoe ik baslijnen en akkoorden kon toevoegen, en leerde over MIDI en sequencers en alle technologie.” Andere vroege uitrustingen waren de Yamaha DX100-synth, "en ofwel een [Casio] CZ-1000 of 2000 - ik weet niet meer welke."
Saundersons debuut was 'Triangle Of Love', uitgebracht als Kreem op Atkins' label Metroplex in 1986, en het jaar daarop op Saunderson's eigen KMS-label. Mede geschreven door Saunderson en Atkins, het was een schurend deuntje met een melodie die het DNA van 'Blue Monday' droeg. Wat het nummer onderscheidde, was het gebruik van gezongen zang - "een meisje genaamd Jeannine, die een vriendin van James Pennington was" - wat een zeldzaamheid was in de nog steeds nieuwe technoscene.
"Ik kan donker zijn, maar ik ben ook een zangman", zegt Saunderson. Hij schrijft dat gedeeltelijk toe aan zijn tijd in de Paradise Garage. “Toen ik die plaat maakte, denk ik aan Larry Levan, ik denk aan Chaka Khan, ik denk aan Evelyn ‘Champagne’ King. Wij Detroit-jongens, we gebruikten allemaal dezelfde machines, wat ons allemaal op hetzelfde pad bracht - maar ik probeerde muziek te maken die een beetje meer gerelateerd was aan de disco waar ik door werd beïnvloed.'
Het deuntje was geen hit, precies, maar het leverde wel een goede hoeveelheid clubspel op. "Ik had het gevoel dat het een goede reactie op de eerste plaat kreeg", zegt hij. “Maar het beste was dat ik, nadat het uitkwam, in New York in het appartement van mijn vader zat en mijn broer probeerde uit te leggen dat ik nu muziek aan het maken was. Hij had zoiets van: 'Wat? Je maakt muziek?'” Terwijl dat gesprek gaande was, speelde Tony Humphries' baanbrekende mixshow op Kiss-FM op de achtergrond. "En zodra ik dat zei, speelde Tony 'Triangle Of Love'. Ik kon het niet geloven!" Dat was genoeg om de beginnende producer te vertellen dat hij op de goede weg was.
Kreem was de eerste van vele pseudoniemen. 'Er was Intercity, ik, Derrick en James Pennington,' zegt Saunderson terwijl hij ze aftelt. “De volgende was Reese en Santonio [met Santonio Echols], toen Reese, toen Tronikhouse. Er was Kaos [soms gespeld als "K-os"], dat waren ik en mijn vrouw destijds, Ann." (Ann Saunderson zou later de zang verzorgen voor Inner City halverwege de periode.) Er waren anderen, zoals Transistor, een samenwerking met Art Forest, en een eenmalige met Scott Kinchen genaamd 2 The Hardway. “Ik had gewoon al deze energie om muziek te maken, en veel verschillende richtingen om in te gaan, en ik wilde het allemaal o daarbuiten zijn”, zegt hij.
Een van de hoogtepunten uit Saundersons vroege discografie was 'Just Want Another Chance' uit 1988, een diep nummer, toegeschreven aan Reese, met wat een van zijn kenmerkende geluiden zou worden. Voor altijd bekend als de Reese-bas, gesampled of gekopieerd door talloze techno-, drum & bass- en dubstep-artiesten, het is een rommelend, onaards beest, met tanden die in je onderbuik zinken als je het via het juiste systeem ervaart.
"Het geluid is de sleutel tot veel van mijn muziek", zegt Saunderson. “Ik zou kunnen beginnen met een basispatch, maar het blijft nooit echt zo basic. Ik word geïnspireerd door parameters, isolatoren, knoeien met alle knoppen. Als het werkt, krijg je deze high, en als je dat eenmaal voelt, komt de rest van de track automatisch naar buiten. Dat is hoe de Reese-bas is ontstaan. Ik dacht er net aan om die bas te horen in een plaats als de Paradise Garage.' Helaas kreeg hij nooit de kans; de Garage was het jaar daarvoor gesloten.
Rond de tijd dat platen als 'Just Want Another Chance' in de schappen kwamen, begon Detroit-techno zijn weg te vinden naar de Britse muziekpers. De postindustriële, futuristische mythologie van de muziek werd een veelvoorkomend onderdeel van het verhaal. 'Weet je, ik vond dat allemaal cool, maar ik was niet de man die Alvin Toffler las. Toen ik later in mijn leven eindelijk hoorde over Future Shock en al die dingen, begreep ik waarom Juan en Derrick zo dachten.'
Wat de filosofie achter de muziek ook was, de Belleville Three waren nu wereldberoemde producers en dj's. Maar Saundersons leven stond op het punt een grote wending te nemen, en een tijdje zou er helemaal geen tijd zijn voor dj'en.
Stadsleven
"Het is een akkoordsample [van Nitro Deluxe's housetrack 'Let's Get Brutal' uit 1987] die James Pennington vermengde met een ander geluid en wat vertraging toevoegde", zegt Saunderson over de direct herkenbare klank. Het akkoord is de basis van 'Big Fun' uit 1988, toegeschreven aan Inner City, dat een belangrijke rol speelde in hoe de rest van zijn leven zich zou ontvouwen.
‘Big Fun’ verscheen voor het eerst op de ‘Techno! De compilatie van The New Dance Sound Of Detroit, waarna het heel snel ging. Met zijn springerige pophouse-gevoel en zijn vrolijke teksten gezongen door Paris Gray - "We hebben geen menigte nodig om een feest te hebben / gewoon een funky beat, en jij om het te beginnen" - was het nummer een enorme hit, scoorde de nummer één plek op de Amerikaanse dance charts en werd een wereldwijd popsucces.
Het al even immense 'Good Life' volgde snel, net als een reeks hitsingles zoals 'Do You Love What You Feel' uit 1989 en 'Pennies From Heaven' uit 1992. Inner City, nu een live-act, verteerde zijn leven.
"Toen Inner City van start ging, begon het echt en ik was er niet klaar voor", zegt Saunderson. “Ik was er niet op uit om op Top Of The Pops te staan, achter een keyboard te staan en te doen alsof ik speelde. Ik ben niet eens een echte toetsenist! Interviews, tv-shows, reizen naar Japan en Brazilië - het was ongelooflijk. Meisjes die je grijpen, fans die de bus achtervolgen na een concert... wie was ik, Michael Jackson of zoiets? Het was heel bizar, een levensveranderende ervaring.
“Het deed eigenlijk een beetje pijn”, vervolgt hij, “omdat de meeste mensen Inner City gewoon kenden. Mensen kenden Kevin Saunderson de producer niet, ook al werden tracks als 'Rock To The Beat' op de grootste, slechtste plekken gespeeld.'
Met dat gevoel zou men kunnen vermoeden dat het door en door underground E-Dancer-project, dat Saunderson in 1991 debuteerde via keiharde versies als 'Pump The Move' en 'Power Bass', een reactie was op het succes van Inner City en een terugspoeling naar zijn roots. Saunderson ziet het niet zo. "Het was niet echt een reactie", zegt hij. Tegen die tijd was de juggernaut van de Binnenstad een beetje langzamer geworden, "en ik was eindelijk thuis genoeg om erin te graven, diep te graven en mijn interne muzikale emoties in de instrumenten te krijgen, en muziek te maken die gemaakt is om te worden gespeeld in de donkerste, diepste clubs.”
Meer dan drie decennia later treedt Inner City nog steeds live op; tegenwoordig bevat de band bijdragen van zangeres Steffanie Christi'an en Saundersons zoon Dantiez. (Een andere zoon, DaMarii, zit ook in de muziekindustrie.) Maar na een gestage stroom van singles en de release van 'Heavenly' eind jaren '90 viel E-Dancer grotendeels stil.
"Ik had het gevoel dat het een rare tijd in de muziek was, althans voor mij", geeft hij toe. "Techno maakte een transitie door en alle Europeanen kwamen met hun eigen soort geluiden." Hij noemt specifiek trance. “De muziek is een beetje verloren gegaan. Naar mijn mening miste het de groove en het gevoel van zijn oorsprong. Er was niet veel ruimte voor iets dat anders was, en zelfs optredens krijgen werd moeilijk.” Maar uiteindelijk besloot Saunderson er iets aan te doen.
"Eindelijk vond ik dat het tijd was om een nieuwe generatie op te leiden", zegt hij. Het was tijd om de clubmassa's opnieuw op te leiden - vandaar 'Heavenly Revisited', 'Infused' en nu het remixalbum.
'Re:Generate' bevat ook een gloednieuwe E-Dancer-track, 'The Rizie'. Het bruist van de galvanische kracht van de klassieke E-Dancer en is misschien wel het beste nummer op het album - wat gezien het bedrijf waarin het zich bevindt, nogal wat zegt. Het is een voorbode van wat komen gaat.
"Mijn doel was om 'Re:Generate' af te maken, nieuwe luisteraars op te leiden... en ik werk eigenlijk aan een heel nieuw album", onthult Saunderson. "Het kan een paar jaar duren voordat dat gebeurt, maar het zal gebeuren." Verwacht in de tussentijd een E-Dancer EP in de nabije toekomst.
Zoete harmonie
In de zomer van 2020, toen protesten voor raciale rechtvaardigheid zich door het land verspreidden, was Saunderson een van de stemmen die het Amerikaanse gebrek aan kennis afkeurde als het gaat om de zwarte wortels van dansmuziek.
"Amerika's kijk erop," vertelde hij Billboard in juni, "was dat deze muziek alleen door Europeanen of blanken werd gemaakt, en dat zwarte mensen het gewoon niet aanraakten omdat het niet paste in R&B of hiphop en had niet dezelfde ziel en gevoel.”
Het is een thema waar Sanderson snel naar terugkeert. "Ik kijk naar een plek als Space in Miami," zegt hij, "en veel dj's uit Europa komen daar spelen, omdat dj's uit Europa populair zijn. Betekent dit dat ze de beste dj's of de beste producers zijn? Nee. Ik zeg niet dat ze niet goed zijn, maar er zijn genoeg Amerikaanse dj's en artiesten die ook goed zijn! Er is veel talent, het maakt niet uit welke kleur ze hebben, maar er moet enige eerlijkheid zijn."
Saunderson houdt hoop dat de rechtvaardigheid tot wasdom zal komen. “Er is, wat – 35, 36 jaar van deze muziek? Het wordt tijd dat het één muziek en één race wordt, met iedereen samen - de artiesten, het publiek, alles", zegt hij. “En als artiesten dat zien gebeuren, helpt dat bij het creëren van hun talenten. Dat is vanaf het begin mijn visie geweest en ik denk dat het echt begint te gebeuren, "voegt hij eraan toe. "Dat is tenminste de hoop."
Ondertussen is er werk aan de winkel. Naast nieuw E-Dancer-materiaal dat Saunderson heeft beloofd, is er nog een Inner City-plaat in de maak, een vervolg op 'We All Move Together' van vorig jaar, met als titelnummer een vocale wending van Idris Elba. Een lid van de Hollywood-royalty, zelfs iemand die de afgelopen jaren een geloofwaardige DJ heeft bewezen, lijkt een onwaarschijnlijke medewerker met een nuchtere Detroit-man - maar volgens Saunderson kwam de connectie gemakkelijk tot stand.
"Een vriend van mij stuurde me een clip van Idris die 'Big Fun' draaide op Coachella," legt hij uit, "en ik dacht: 'Weet je, ik denk dat ik met hem wil werken!' We hadden al 'We All Move Together', en ik kwam op het idee om Idris er wat zang aan toe te voegen. Ik vertelde het net aan mijn management en zei: 'Kijk, laten we contact opnemen met Idris.' We kregen contact en hij zei: 'Wauw, wil je met me werken?'”
Natuurlijk zou Elba de kans grijpen - wie zou niet willen werken met een van de belangrijkste producers in de lange tijdlijn van de clubgeschiedenis, vooral iemand die nog steeds muziek maakt die zo goed klinkt als 'We All Move Together' of 'The Rise '? Misschien bevindt hij zich zelfs op de pagina's van een autobiografie waar Saunderson momenteel aan werkt. "Het is mijn levensverhaal, mijn geschiedenis in muziek en alles wat ermee te maken heeft", zegt hij.
Saunderson heeft zeker genoeg ruw materiaal om mee te werken. "Weet je, toen ik jong was, ging het allemaal om sport", zegt hij met een vleugje weemoed. “Ik wil pro iets spelen: pro honkbal, pro basketbal, pro voetbal, pro alles. Dus ik ben absoluut niet opgegroeid met deze visie van hoe mijn leven zou verlopen. En dat pad dat ik heb bewandeld, is ten goede geweest. Mensen komen naar me toe en zeggen hoezeer de muziek hen heeft geraakt en hun leven heeft veranderd. Als je dat soort dingen hoort, denk je: 'Nou, zo was het bedoeld'. Zoals ik tegen mijn kinderen zou zeggen, is het goed om een idee te hebben van het pad dat je wilt inslaan, maar zo eindigt het misschien niet. Het kan veel beter aflopen dan je ooit had verwacht.”
En natuurlijk zijn er nog genoeg tracks te maken en optredens te spelen. "Mijn passie is absoluut net zo sterk als altijd", zegt Saunderson. “Mensen begrijpen niet hoe ik maar door blijf gaan en maar door blijf gaan. Maar dit ben ik.”
|
